Çocuktum top oynardım,
çok mutluydum. Ayakkabılarım eskirdi, giysilerim kirlenirdi ve hatta çoğu zaman
yırtılırlardı. Yamalı giymek ayıp değildi ama pis olmak kabul edilemezdi...
Babam doktordu, eve geldiği zaman hiçbir şey söylemeden koltuğuna oturup çantasını
açardı. Hemen klasik üçlüyü çıkartırdı, hydrophile pamuk, oksijenli su ve Teinture
d'Iode... "Gel bakalım" diye bana seslenirdi. Her akşam olduğu gibi
yaralarıma pansuman yapardı. Yarasız, beresiz günüm olmazdı... Teinture d'Iode
canımı çok yakardı, annem acımı dindirmek için yaralarıma üflerdi. Şimdi
Baticon var hiç yakmıyor…
Bahçede arkadaşlarımla
top oynarken herkes kendi tuttuğu takımın formasını giyerdi, can dosttuk,
yalnız başımıza hiçbir şey yapmazdık. Kadro tamamlanana kadar kapının önünde
oturur beklerdik. Herkes geldikten sonra topun peşinde koşmaya başlardık.
Sonra en sevdiğim oyun
mesleğim haline geldi. Hem top oynuyordum hem de para kazanıyordum, benden daha
mutlusu yoktu... Top oynamayı kim sevmezdi ki? Hem artık çok iyi oynuyordum,
ailem, arkadaşlarım ve hatta beni tanımayan insanlar bile beni seyretmeye
başlamışlardı. Rakip takımı tutanlar da beni alkışlıyorlardı, sırtımı
sıvazlıyorlardı, "aferin" diyorlardı, beni cesaretlendiriyorlardı...
Sonra bir gün
televizyonda bıyıklı, kambur, kötü bir amca gördüm. Gözlerinde kin ve nefret
vardı. Diyordu ki "ben ezeli rakibimin yabancı takımlarla yaptığı maçlarda
Türk olmayan takımları destekliyorum, çünkü ezeli rakibim Avrupa'da kazandıkça
zenginleşiyor, sonra dışarıda kazandığı paraları kullanarak daha iyi takım
kurup Türkiye Ligi'nde beni yeniyor"... Ertesi gün rakip takımdan başka
bir amca daha televizyona çıktı, onun da yüreği kin ve nefret doluydu. Dedi ki
"biz de zaten onlar için aynı şeyleri düşünüyor ve diliyoruz"... İşte
o güne kadar hepimiz kardeştik ama o gün aramıza nifak tohumları ekildi...
Sonra bir alay gözü dönmüş bilinçsiz insan o tohumları büyük bir özenle
suladılar, gübrelediler ve bizim fidanlık içinden çıkılamaz balta girmemiş
vahşi bir ormana dönüştü. Zehirli sarmaşıklar insanlığımızı esir aldı. Dost,
düşman oldu...
Belli ki bu düşünce tarzına yakın olanlar sadece iki kişi değildiler, zaten millet olarak savaşçı ruha sahiptik, geçmişimiz düşmanlarla, savaşlarla doluydu. Sahip olduğumuz değerleri korumak için gözümüzü budaktan sakınmazdık. Hitler de bir liderdi ve onun da peşinden giden kitleler olmuştu. Bir anda kendimizi bilinçsiz bir savaşın içinde bulduk. Artık daha cahil ve daha duyarsızdık.
Geçen yıl ben bu sürecin tam tersini düşündüm. Nasıl, kötülük, kin ve nefret dalga dalga yayıldıysa iyiliğin de yayılabileceğini hissettim. O iki delinin kuyuya attığı taşları çıkarmaya uğraşmaktansa açık denize yeni bir taş atıp dalgalarının sahile vurmasını beklemeye karar verdim... Yanılmadım, ilk gün tek başımaydım, bugün silah arkadaşlarım var ve mücadelemiz dalga dalga yayılarak devam ediyor. Bizim silahlarımız onlardan çok daha güçlü, onlar küfür ediyor, taş atıyor, kurşun sıkıyorlar; biz onları zekamız, aklımız, kalemimiz, dilimiz, sevgi, barış ve dostluk dolu yüreklerimizle ezip geçiyoruz.
Gelelim dün yaşananlara... Tek kelime ile insanlık dışı... Söyleyecek söz bulmak zor. Silahlı saldırıya uğrayan Fenerbahçe futbol takımı kafilesinin acısını paylaşıyorum. Kim yaptıysa 40 kişiyi taammüden öldürmeye teşebbüsten hüküm giymeli ve ömrünün sonuna kadar zindanlarda çürümeli... Olayla ilgili tartışılacak hiçbir şey yok...
Asıl konumuz neden bu tip olaylara maruz kaldığımızdır. Ebedi Dostluk Ezeli Rekabet Derneği EDER olarak bu sorunun sebebini bulup tedavisinde üzerimize düşeni yapmakla mükellefiz. Bu teşhisin doğru olması için de son derece titiz, duyarlı ve tarafsız bir analiz yapmalıyız. Hepiniz gördünüz artık taraf olmanın kimseye faydası yok. Hepimiz aynı gemideyiz, bunu peşinen kabul etmeyenler EDER ruhunu anlayamayanlardır.
Taraf olmayın diyorum çünkü size sunulan senaryolar gerçek dışı. O senaryoları üretenlerin tek hedefi var : cüzdanınızdaki parayı almak...
Biz sporseverleri; bölüp, parçalayıp, düşman edip daha fazla paramızı almak istiyorlar. Bizim birlik ve beraberlik içinde olmamız o sefillerin rantlarının azalmasına sebep oluyor. Bu ülkede yaşayan herkes kendi kapısının önünü süpürmekle mükelleftir yoksa kendi yarattığımız bataklıkta can veririz. Biz sporseveriz, temiz spor için el ele çalışmalıyız, bizim kapımızın önü Ebedi Dostluk Ezeli Rekabet Derneği EDER 'dir...
Dükkanlar ateşe verildi, insanlar öldürüldü, istisnasız tüm değerlerimize sövüldü... Kim yaptı bunları? Kime sorsam aynı cevabı alırım : "onlar yaptı"... Sıkıldım artık aynı yanlış cevabı duymaktan... Doğru cevap ne biliyor musunuz? : BİZ YAPTIK...
Bütün bu çarpıklıklara prim vererek, önümüze konulan çamura cahilce saplanarak, bize satılan defolu ürünü matah bir şeymiş gibi görerek bu canavarı biz yarattık. Öyle ya, kim kendisinin salak olduğunu kabul eder? “Evet, ben bu iadesi olmayan ürünü dünyanın parasını ödeyerek aldım ama dolandırılmışım” demek yürek ister. Onun yerine “en büyük biziz” demek, “nasıl yendik demek” daha keyifli...
Uyanın arkadaşlar birileri paranızı çalıyor, size küfür ediyor ve zekanızla dalga geçiyor...
Ekmek parasını kazanmaya çalışan Rize'li bir kardeşim otobüsün direksiyonuna oturuyor ve ruhen rahatsız birisi tüm kafileyi öldürmek niyetiyle tetiğe basıyor. Bu elim olayı kınayıp üzüntümüzü dile getireceğimize hala “ama siz de dükkan yaktınız”, “ama siz de şike yaptınız” gibi bilinçsiz yorumlar yapılıyor. Nerede kaldı bizim insanlığımız? O otobüs viyadükten yuvarlanıp tüm kafile can verseydi ne olacaktı?
Kim bizi bu hale getirdi? Nasıl getirdi? Bunun sosyolojik olarak incelenmesi lazım. Aslında hepimiz biliyoruz ki balık baştan kokuyor. Bu yöneticilerle bu iş olmuyor ama kısa vadede üretebileceğimiz kesin bir çözüm daha var. Kimsenin aklına gelmiyor.... Ağzından köpükler saçarak rakiplere saldıranların yüzüne gülüp “haydi yürüyün gidin, artık sizin palavralarınıza karnımız tok, biz hepimiz kardeşiz, dostuz” desek ne olur acaba?
Dün Fenerbahçe kafilesine sıkılan o kurşun bence Ebedi Dostluk Ezeli Rekabet ruhuna sıkılan ilk kurşundur.
Akıllı olalım, bilinçli olalım, provokasyona gelmeyelim, birbirimize saldırmak yerine yaralarımızı saralım, sorunlara EDER olarak çare bulalım.
Ben çocukluğumu ve top oynamayı çok özledim... Kadroyu yeniden kuralım, hep birlikte top oynayalım.
Belli ki bu düşünce tarzına yakın olanlar sadece iki kişi değildiler, zaten millet olarak savaşçı ruha sahiptik, geçmişimiz düşmanlarla, savaşlarla doluydu. Sahip olduğumuz değerleri korumak için gözümüzü budaktan sakınmazdık. Hitler de bir liderdi ve onun da peşinden giden kitleler olmuştu. Bir anda kendimizi bilinçsiz bir savaşın içinde bulduk. Artık daha cahil ve daha duyarsızdık.
Geçen yıl ben bu sürecin tam tersini düşündüm. Nasıl, kötülük, kin ve nefret dalga dalga yayıldıysa iyiliğin de yayılabileceğini hissettim. O iki delinin kuyuya attığı taşları çıkarmaya uğraşmaktansa açık denize yeni bir taş atıp dalgalarının sahile vurmasını beklemeye karar verdim... Yanılmadım, ilk gün tek başımaydım, bugün silah arkadaşlarım var ve mücadelemiz dalga dalga yayılarak devam ediyor. Bizim silahlarımız onlardan çok daha güçlü, onlar küfür ediyor, taş atıyor, kurşun sıkıyorlar; biz onları zekamız, aklımız, kalemimiz, dilimiz, sevgi, barış ve dostluk dolu yüreklerimizle ezip geçiyoruz.
Gelelim dün yaşananlara... Tek kelime ile insanlık dışı... Söyleyecek söz bulmak zor. Silahlı saldırıya uğrayan Fenerbahçe futbol takımı kafilesinin acısını paylaşıyorum. Kim yaptıysa 40 kişiyi taammüden öldürmeye teşebbüsten hüküm giymeli ve ömrünün sonuna kadar zindanlarda çürümeli... Olayla ilgili tartışılacak hiçbir şey yok...
Asıl konumuz neden bu tip olaylara maruz kaldığımızdır. Ebedi Dostluk Ezeli Rekabet Derneği EDER olarak bu sorunun sebebini bulup tedavisinde üzerimize düşeni yapmakla mükellefiz. Bu teşhisin doğru olması için de son derece titiz, duyarlı ve tarafsız bir analiz yapmalıyız. Hepiniz gördünüz artık taraf olmanın kimseye faydası yok. Hepimiz aynı gemideyiz, bunu peşinen kabul etmeyenler EDER ruhunu anlayamayanlardır.
Taraf olmayın diyorum çünkü size sunulan senaryolar gerçek dışı. O senaryoları üretenlerin tek hedefi var : cüzdanınızdaki parayı almak...
Biz sporseverleri; bölüp, parçalayıp, düşman edip daha fazla paramızı almak istiyorlar. Bizim birlik ve beraberlik içinde olmamız o sefillerin rantlarının azalmasına sebep oluyor. Bu ülkede yaşayan herkes kendi kapısının önünü süpürmekle mükelleftir yoksa kendi yarattığımız bataklıkta can veririz. Biz sporseveriz, temiz spor için el ele çalışmalıyız, bizim kapımızın önü Ebedi Dostluk Ezeli Rekabet Derneği EDER 'dir...
Dükkanlar ateşe verildi, insanlar öldürüldü, istisnasız tüm değerlerimize sövüldü... Kim yaptı bunları? Kime sorsam aynı cevabı alırım : "onlar yaptı"... Sıkıldım artık aynı yanlış cevabı duymaktan... Doğru cevap ne biliyor musunuz? : BİZ YAPTIK...
Bütün bu çarpıklıklara prim vererek, önümüze konulan çamura cahilce saplanarak, bize satılan defolu ürünü matah bir şeymiş gibi görerek bu canavarı biz yarattık. Öyle ya, kim kendisinin salak olduğunu kabul eder? “Evet, ben bu iadesi olmayan ürünü dünyanın parasını ödeyerek aldım ama dolandırılmışım” demek yürek ister. Onun yerine “en büyük biziz” demek, “nasıl yendik demek” daha keyifli...
Uyanın arkadaşlar birileri paranızı çalıyor, size küfür ediyor ve zekanızla dalga geçiyor...
Ekmek parasını kazanmaya çalışan Rize'li bir kardeşim otobüsün direksiyonuna oturuyor ve ruhen rahatsız birisi tüm kafileyi öldürmek niyetiyle tetiğe basıyor. Bu elim olayı kınayıp üzüntümüzü dile getireceğimize hala “ama siz de dükkan yaktınız”, “ama siz de şike yaptınız” gibi bilinçsiz yorumlar yapılıyor. Nerede kaldı bizim insanlığımız? O otobüs viyadükten yuvarlanıp tüm kafile can verseydi ne olacaktı?
Kim bizi bu hale getirdi? Nasıl getirdi? Bunun sosyolojik olarak incelenmesi lazım. Aslında hepimiz biliyoruz ki balık baştan kokuyor. Bu yöneticilerle bu iş olmuyor ama kısa vadede üretebileceğimiz kesin bir çözüm daha var. Kimsenin aklına gelmiyor.... Ağzından köpükler saçarak rakiplere saldıranların yüzüne gülüp “haydi yürüyün gidin, artık sizin palavralarınıza karnımız tok, biz hepimiz kardeşiz, dostuz” desek ne olur acaba?
Dün Fenerbahçe kafilesine sıkılan o kurşun bence Ebedi Dostluk Ezeli Rekabet ruhuna sıkılan ilk kurşundur.
Akıllı olalım, bilinçli olalım, provokasyona gelmeyelim, birbirimize saldırmak yerine yaralarımızı saralım, sorunlara EDER olarak çare bulalım.
Ben çocukluğumu ve top oynamayı çok özledim... Kadroyu yeniden kuralım, hep birlikte top oynayalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder